நாள்தோறும் 13 மணி நேரம் உழைக்க வேண்டுமா? : தொழிலாளர்களை அடிமையாக்கத் துடிக்கும் கார்பரேட்டுகள்

லார்சன் அண்ட் டூப்ரோவின் நிறுவனத் தலைவர் எஸ்.என்.சுப்பிரமணியன் எந்த ஒரு விடுப்பும் எடுக்காமல் வாரத்தின் ஏழு நாட்களும் அதாவது விடுமுறை நாளான ஞாயிறும் சேர்த்து தினசரி 13 மணி நேரம் அதாவது வாரத்திற்கு 90 மணி நேரம் ஊழியர்கள் உழைக்க வேண்டும் என்று பேசியது பெரும் பேசுபொருளானது.

எஸ்.என்.சுப்பிரமணியன் “ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் உங்களை வேலை பார்க்க வைக்க முடியாததற்கு மிகவும் வருந்துகிறேன். நான் ஞாயிறு அன்றும் காலை வேலை பார்க்கிறேன். நான் தினமும் காலை 6.30 முதல் இரவு 8.30 வரை வேலை செய்கிறேன்.

ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் வீட்டில் இருந்து என்ன செய்யப் போகிறீர்கள்? எவ்வளவு நேரம்தான் மனைவியின் முகத்தையே வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பீர்கள். எவ்வளவு நேரம்தான் மனைவியும் கணவனின் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருக்க முடியும். அலுவலகத்துக்கு வாருங்கள்; வந்து வேலை பாருங்கள்; உலகில் முதல் இடத்தை அடைய வேண்டுமென்றால் வாரத்துக்கு 90 மணி நேரம் வேலை செய்ய வேண்டும்” என தனது ஊழியர்கள் மத்தியில் பேசியுள்ளார். இதற்குக் கடுமையான கண்டனத்தை எதிர் கொண்டதால் இந்தியாவை வளர்ச்சியடைந்த நாடாக மாற்றும் லட்சியம் கொண்டதாகவே எங்கள் தலைவரின் பேச்சு இருந்தது என்று லார்சன் அண்ட் டூப்ரோ தெரிவித்துள்ளது.

2023 ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதத்தில் இன்போசிஸ் நிறுவனர் நாராயணமூர்த்தி ஊழியர்கள் வாரத்திற்கு 70 மணி நேரம் உழைக்க வேண்டும் என்று சொன்னார். அதானி குழுமத்தின் தலைவர் கவுதம் அதானியுடம் இதுகுறித்து சமீபத்தில் கேட்ட போது வேலை, வாழ்க்கை இரண்டையும் சமநிலையில் கொண்டு செல்வது என்பது ஒவ்வொருவருக்கும் வேறுபடும்.
சிலருக்கு வீட்டில் 4 மணி நேரம் செலவிட்டால் போதுமானது. சிலருக்கு 8 மணி நேரம் செலவிட வேண்டும். ஆனால் நீங்கள் குடும்பத்துடன் 8 மணி நேரம் செலவிட்டால், உங்கள் மனைவி வீட்டைவிட்டு ஓடி விடுவார் என்று சொன்னது சமூக வலைதளங்களில் கடும் கண்டனத்துக்கு ஆளானது.

ஏதோ இவர்கள் தேச நலனில் அக்கறை கொண்டவர்கள் போலவும் நாட்டின் வளர்ச்சிக்காக இதுபோன்று நேரம் காலம் பார்க்காமல் உழைப்பது போலவும் வருகின்றனர். உண்மையிலேயே தேசநலனுக்காகப் பேசுகிறார்களா? என்றால் கண்டிப்பாக இல்லை. கார்ப்பரேட் பெருமுதலாளிகளின் செல்வத்தைப் பெருக்க லாபம் மேலும் லாபம் மேன்மேலும் லாபம் என்ற லாபவெறி பித்து தலைக்கேறி நிற்பதுதான் உண்மை. தொழிலாளர்களை ஈவு இரக்கமின்றிக் கசக்கிப் பிழிந்து தங்களது லாபத்தை அதிகரித்துக் கொள்ளவே பேசுகின்றனர்.
எல் அண்ட் டி எஸ்.என்.சுப்பிரமணியனின் சம்பளம் ஆண்டுக்கு 53 கோடியாம். அவரது பங்களாவில் ஓடிஓடி வேலை செய்ய ஏவலாட்களும் பணியாட்களும் இருப்பார்கள். குடும்பம் பற்றிய கவலை ஏதும் இருக்காது. குறைந்த மாதச் சம்பளத்தில் வேலை பார்க்கும் ஊழியர்கள் அவர்கள் வேலைபார்க்கும் இடத்தில் செய்யும் பணிகளோடும் குடும்பத்தைக் கவனிக்க வேண்டும். அதுவும் பெண் ஊழியர்கள் என்றால் குடும்பச்சுமையோடு அலுவலக வேலையைப் பார்க்கவேண்டும். ஞாயிறு அன்று மனைவியின் முகத்தையே எத்தனை மணி நேரம் பார்த்துக்கொண்டிருப்பது என்பது அப்பட்டமான ஆண் மேலாதிக்க அகம்பாவம். பெண்களுக்கு எதிரான மன நிலை கொண்டவர்களும் பாலினச் சமத்துவத்துக்கு எதிரானவர்கள் மட்டுமே இம்மாதிரி பேச முடியும். “குடும்பத்துடன் 8 மணி நேரம் நீங்கள் செலவிட்டால் உங்கள் மனைவி வீட்டைவிட்டு ஓடி விடுவார்கள்” என்று அதானி பேசுவது குடும்ப உறவுகளையே இழிவுபடுத்தும் பேச்சாகும்.

இந்த மூன்று கார்ப்பரேட் முதலைகளின் பேச்சை ஏ.ஐ.டி.யு.சி, சி.ஐ.டி.யு உள்ளிட்ட மத்தியத் தொழிற்சங்கங்களும், இந்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி உள்ளிட்ட இடது சாரிக் கட்சிகளும் தங்களது எதிர்ப்பைக் கடுமையாகப் பதிவு செய்துள்ளன.

“தொழில் வளர்ச்சியடைந்த நாடுகளிலுள்ள தொழிலாளி வர்க்கம் எட்டு மணி நேர வேலை வாழ்விற்குத் தேவையான சம்பளம் தொழிற்சங்க உரிமைகள் மற்றும் வேலைக்குப் பாதுகாப்பு” என்ற கோரிக்கைகளை முன் வைத்து மார்க்ஸ் 1864 இல் துவங்கிய முதலாம் அகிலத்துக்குப் பின்புதான் போராட்டங்களைத் துவங்கினர். முதலாளித்துவம் ஆடிப்போனது. அரசுகளைத் துணைக்கு அழைத்துக் கொண்டது. போராட்டங்களை அடக்க வன்முறையை ஏவிவிட்டது. ஆனால், உலகம் முழுவதும் தொழிலாளர்களின் போராட்டக் குரல் ஓங்கி ஒலித்தது.

1889 ஆண்டு ஜூலை 14 அன்று தொழிற்சங்கங்களின் சர்வதேச பார்லிமென்ட் பாரிசில் கூடி உலகெங்கும் உள்ள தொழிலாளர்களுக்கு 8 மணி நேர வேலை கொண்டுவரவேண்டும் என்ற தீர்மானம் கொண்டுவரப்பட்டது. 8 மணி வேலை நேரத்துக்காகப் போராடிய சிகாகோ தியாகிகளை நினைவில் கொண்டு 1890 மே 1 முதல் உலகெங்கும் தொழிலாளர்களால் மே தினம் கொண்டாடப்பட்டு வருகிறது.

1919 இல் உருவான சர்வதேசத் தொழிலாளர் அமைப்பு 8 மணி நேர வேலை என்பதைத் தனது முதல் தீர்மானமாக நிறைவேற்றியது. பிரிட்டிஷ் இந்திய அரசு அதை ஏற்றுக்கொண்ட போதும் அமல்படுத்தவில்லை. அப்போது 10 மணி நேரம் முதல் 12 மணி நேரம் வரை இந்தியத் தொழிலாளர்கள் வேலைபார்த்து வந்தனர். இந்தியாவில் உள்ள தொழிற்சங்கங்களை வர்க்க ரீதியாக திரட்டி ஓரமைப்பாய் 1920 அக்டோபர் 31 இல் உருவான ஏ.ஐ.டி.யு.சி 8 மணி நேர வேலை என்பதை முன்னிறுத்தி அதை எட்டும் வரை பல போராட்டங்களைத் தொடர்ந்து நடத்தி வந்தது.

இந்திய வைஸ்ராயின் தலைமையிலான நிர்வாக கவுன்சிலின் தொழிலாளர் நலத்துறைக்குப் பொறுப்பு ஏற்றுக்கொண்ட சட்ட மேதை பி.ஆர் அம்பேத்கர் டில்லியில் 1942 நவம்பர் 27 அன்று கூடிய மிலிசி இன் ஏழாவது அமர்வில் 8 மணி நேர வேலை, பெண் தொழிலாளர்களுக்குச் சலுகைகள் உள்ளிட்ட பல தொழிலாளர் சீர்திருத்தங்களை முன்மொழிந்தார். பின்னர் 1948 ஆம் ஆண்டு கொண்டு வரப்பட்ட தொழிற்சாலைகள் சட்டம் மூலம் 8 மணி நேரம் என்பது தொழிலாளர்களின் சட்டப்பூர்வமான உரிமையானது. மேலும் ஏ.ஐ.டி.யு.சி உள்ளிட்ட பல மத்தியச் சங்கங்களின் தொடர் போராட்ட நடவடிக்கைகள் காரணமாக பணிப் பாதுகாப்பு, ஊதிய நிர்ணயம், போனஸ், சமூகப் பாதுகாப்பு, மகப்பேறு விடுப்பு, விடுமுறை உள்ளிட்ட சலுகைகளை இந்தியத் தொழிலாளர்களுக்கு உறுதிப்படுத்தும் சட்டங்களும், சட்டத் திருத்தங்களும் நிறைவேற்றப்பட்டன.

ஆனால் இப்போதுள்ள மோடி தலைமையிலான பிஜேபி அரசு இந்தியத் தொழிலாளி வர்க்கம் கண்ணீரும் செந்நீரும் சிந்திப் போராடிப்பெற்ற இம்மாதிரியான 44 சட்டங்களை 4 சட்டத் தொகுப்புகளாக மாற்றியுள்ளது. அவை மூலம் தொழிலாளர்கள் இதுவரை அனுபவித்து வந்த உரிமைகளையும் சலுகைகளையும் பறிக்க முயல்கிறது. சங்கம் வைத்துச் செயல்படுவதற்குப் பல தடைகளை விதித்துள்ளது. அதன் மூலம் இந்தியத் தொழிலாளர்களை கார்ப்பரேட்களின் அடிமைகளாக மாற்ற அனைத்து நடவடிக்கைகளிலும் இறங்கியுள்ளது.

கார்ப்பரேட்டுகளின் 90 மணி நேர வேலை பேச்சுகளுக்கு மோடியின் அரசு கள்ள மௌனம் சாதிக்கிறது. இந்தியத் தொழிலாளர் வர்க்கத்தின் குரல்வளையை நெரித்து அவர்கள் இது வரை போராடிப் பெற்ற சலுகைகளையும் பறிக்க பாசிச பாஜக அரசும் கார்ப்பரேட்களும் கைகோத்துள்ள சதி தொடர்ந்து அம்பலமாகிக் கொண்டு வருகிறது. இக்கூட்டுச் சதியை முறியடிக்க இன்றைய தேவை தொழிலாளி வர்க்கத்தின் ஒற்றுமையே! ஒற்றுமையே நம் பலம். எனவே வர்க்க உணர்வோடு “ஒன்றுபட்டால் உண்டு வாழ்வு! ஒற்றுமை நீங்கின் அனைவருக்கும் தாழ்வு” என்ற மகாகவியின் வரிகளை உள்வாங்கிப் போராட வேண்டிய நேரம் இது. “எதிர்காலம் நமதே!” என்ற நம்பிக்கை ஒளி பிறக்கட்டும். இழப்பதற்கு ஏதுமில்லை பொன் விலங்குகளைத் தவிர.